İçerisinde yaşadığımız evrende inanılmaz hassasiyetteki dengeler daha ilk kozmolojik bulgularda kendini göstermektedir.  Bu hassas dengeleri evrenin kökeninden yani büyük patlama "Big Bang"den başlayarak tek tek ele alacağım.

 Çok değil yanlızca 1900 lü yılların başında evrenin sabit ve sonsuz olduğu kabul ediliyordu. O zamanlarda tüm çevreler tarafından kabul gören bu teoriye göre evrenin sonu yoktu. Sonsuz bir büyüklüğe sahip olan evren ezelden beri vardı ve gelecekte de varlığını sonsuza kadar sürdürecekti.

 Bu teori ta ki Albert Einstein'ın genel görelilik kuramını ortaya koyuncaya dek kabul gördü. Albert Einstein yaptığı hesaplamalar neticesinde evrenin aslında sonsuz değil, aksine bir başlangıcının olduğunu ve evrenin "Statik"değil "Kinetik" bir yapıya sahip olduğunu ortaya koyuyordu.  Fakat Einstein, o zamanlarda tüm çevreler tarafından kabul gören "Sabit Evren"modelinin doğru olduğunu varsayarak, ortaya çıkardığı sonuçları bu modele uydurmaya çalışıyordu.

 Çok geçmeden evrenin sabit olmadığını ve sürekli bir devinim içerisi olduğu anlaşılacak ve Einstein kariyerinin en büyük hatasını, yani kendi sonuçlarını "kozmolojik sabit" rakamıyla sabit evren modeline tatbik etmeye çalıştığını itiraf edecekti.

 Gerçektende evren Einstein'in hesapladığı gibi sürekli bir hareket içerisindeydi ve evren genişlemekteydi. O halde evren genişliyorsa bir başlangıcı olmalıydı. Bu teoriden yani "Kinetik evren" teorisinden den yola çıkılarak dev teleskoplar yapılmış ve evrenin gerçektende genişlediği ispatlayan deliller ortaya konulmuştur.

 1950'li yıllarda Edwin Hubble adlı bir bilim adamı, dev bir teleskopla uzayı incelerken galaksilerin yaydığı ışıkların sürekli olarak kırmızıya kaydığını fark etti. Hubble, o zamana kadar evrenin genişlemesi üzerine en büyük ispatlardan birini keşfetmiş oldu.

 Galaksiler birer yıldız kümeleridir ve yıldızlar vasıtasıyla ışık saçarlar. Eğer bir galaksi hareket ediyorsa galaksiye önden bakan bir kimse galaksiden gelen ışığı mavi, galaksiye arkadan bir kimse ise galaksiden gelen ışığı kırmızı olarak görecektir.
 

 Galaksilerin birbirlerinden uzaklaşmasının farkına varılmasından sonra evrenin genişlemekte olduğu anlaşılmıştır. Eğer evren patlayarak genişlemeye başladıysa, patlamadan arta kalan "Kozmik Radyasyon "un evrenin her yerinde sabit olması gerekirdi. Bu kozmik radyasyon 1965'li yıllarda iki Amerikalı bilim adamı tarafından tesadüfen keşfedilmiştir. Bu kozmik artıklara bir örnek verecek olursak şu anda odalarımızın içine kadar giren ve televizyonlarımızda kar tanesi gibi cızırtılara neden olan ışınları verebiliriz. Bu artık radyasyonu göz önünde bulunduran bilim adamları özel geliştirilmiş teleskoplarla kainatın 3 boyutlu bir haritasını çıkarmıştır.
 

 
 Çıkarılan 3 boyutlu haritalarda bilim adamları, gerçektende beklenildiği gibi evrenin her bölgesine eşit olarak dağılan bir radyasyonun kalıntısını buldular.

 Fizikçilerin, Big Bang'in bir tekillikten meydana geldiğini matematiksel olarak ortaya koymaları ise oldukça şaşırtıcıdır.

 Yapılan hesaplamalar neticesinde evrenin patlama noktasındaki kütlenin bir nokta olduğu sonucuna varılmıştır.

 Noktanın fiziksel anlamı ise "0" hacimdir. Yani "Mo" başlangıç kütlesini belirtmek üzere Mo=0 çıkmıştır. Bunun anlamı ise içinde yaşadığımız evrenin başlangıç noktası bir hiçliktir. Yani yoktan yaratılmıştır.

 Big Bang'in kesinlik kazanmasından sonra galaksilerin neden birbirlerinden uzaklaştığı anlaşılmıştır. Büyük patlama neticesinde her bir atom ve ardından oluşan herbir yıldız ve galaksiler birbirlerinden uzaklaşmaktaydılar. Galaksiler birbirlerinde uzaklaştığından dolayı teleskoplar hangi galaksiye çevrilirse çevrilsin, galaksilerden gelen ışıklar daima kırmızı olarak görülür.

• Patlama, saniyenin milyar kere milyar kere milyar kere milyar kere milyonda biri kadar inanılmaz bir kısa zaman zarfı içerisinde meydana gelmiştir (10 üzeri - 43 saniye).
   

• Bu kadar kısa zaman zarfı içerisinde meydana gelen Big Bang, eğer daha uzun bir zaman zarfı içerisinde meydana gelmiş olsaydı (örneğin 10 üzeri - 42 saniye) evren patlamadan hemen sonra içerisine göçecekti.
   

• Eğer patlama, bu kısa zaman zarfından daha kısa yani daha şiddetli bir şekilde meydana gelseydi (10 üzeri - 44 saniye gibi) o zamanda doğacak evrende ne bir yıldız nede bir galaksi meydana gelecekti.

 Anlaşılacağı gibi Big Bang gerçektende akıl almaz bir hassasiyetle hesaplanmış bir patlamadır. Öyle ki bu hassasiyetler Big Bang ile de sınırlı değildir.

 Patlamadan sonra doğan 4 temel fizik kuvveti (Kuvvetli nükleer kuvvet, Zayıf nükleer kuvvet, Elektromanyetik kuvvet ve Yer çekimi kuvveti) atomların birbirleri arasında mükemmel bir denge doğmasına neden olmuştur.

 Maddeyi meydana getiren temel yapı olan atomun protonları ve elektronları arasında tıpkı Big Bang'deki gibi çok hassas bir etkileşim vardır. Bu etkileşimdeki en ufak bir değişme atomun yapısını bozmakta dolayısıyla yıldızların oluşumu, galaksilerin doğumu ve canlılığın meydana gelmesini temel basamaklardan engellemektedir.

 Uzay gerçektende akıl almaz bir büyüklüğe sahiptir. Işık hızı saniyede 300.000 km yol almaktadır. Güneş sisteminin içinde bulunduğu Samanyolu galaksisinin çapı ise yaklaşık 250 bin ışık yılıdır. (Işık yılı ışığın bir yılda aldığı yoldur). Uzayda ise milyarlarca galaksi vardır ve uzaya derinlemesine bakıldığında ise galaksi ve yıldızlar çok dağınık bir şekilde görülürler. Fakat galaksilerin aralarında muhteşem dengeler olup Big-Bang'den sonra nasıl meydana geldikleri halen açıklık kazanamamıştır.
 

Güneş Sistemimizdeki Hassas Dengeler:

 Dünyamızın da içinde bulunduğu güneş sistemi olağan üstü bir denge durumu içerisindedir.   Bu dengeler, güneşin derinliklerinden dünyadaki magma tabakasına kadar her noktada kendisini göstermektedir.

Güneşin merkezi yaklaşık 15 milyon santigrat olmasına karşın dış yüzeyi 5800 C dir.

 Yıldızlar gözle görülebilen ışığın (4500 A - 7000 A) yanında gözle görünemeyen, kızıl ötesi ve mor ötesi dalga boylarında ışıklarda yayarlar.

 Bir yıldızın yayabileceği değişik dalga boylarına sahip ışık tayfının adeti ise 10 üzeri 23'tür. Yani milyar tane milyar tane milyon adet ayrı dalga boylarına sahip ışık yayarlar.

 
 Yıldızlar bu kadar fazla çeşitte ışık yayabilmesine karşın bizim yıldızımız güneş ise bu milyar tane milyar tane milyon adet farklı dalga boyuna sahip ışık arasından ekseri olarak yaşam için gerekli olan 4500 A - 7500 A aralığındaki görünür beyaz ışığı yayar. Görünür ışık, 10 üzeri 23 adet değişik dalga boylarına sahip ışık tayflarından yalnızca küçük bir aralığını teşkil eder.

 Daha da inanılmaz olan bir gerçek ise dünya üzerindeki yaşamın yalnızca bu dalga boyları arasında mümkün olabileceğidir. Bu sınırlar dışında kalan kızılötesi, radyo dalgaları, infrared (kızıl ötesi), morötesi ve X ışınları gibi daha bir çok ışık türü, yıkıcı etkilerinden dolayı yaşama izin vermemektedir. 

 Bunun yanında dünya ile güneş arasındaki mesafede çok kritik bir değerdedir. Güneş ile aramızdaki mesafe yaklaşık 150 milyon km olup bu mesafenin kısa veya uzun olması durumunda dünya ya bir cehenneme dönecekti yada devasal bir buz kütlesine.

 Çekirdek yapısı itibariyle çok fazla miktarda ağır metalleri içerir. Bu metallerin başında ise "Fe" yani demir gelir.

 Bildiğiniz gibi dünyanın dönüş hızı yaklaşık 1300 km/h'dir ve bu hızla 24 saatte 1 tur döner. Size oldukça basit gelen bu bilgi aslında çok hassas bir hesaplama üzerine oturtulmuş inanılmaz bir koruma sistemini temsil etmektedir.

 Dünyanın çekirdeğinde bulunan ağır metaller, dünyanın dönüş hızına paralel olarak manyetik bir alan doğurmaktadırlar. Bu manyetik alan dünyanın etrafında tıpkı örtü gibi bir bant oluşturur.

 Bu partiküller yüksek hızda atmosfere girdiği zaman atmosferin üst tabakalarındaki moleküllere çarparak enerji açığa çıkmasına neden olur. Partiküller, moleküllere çarptığında, elektronlarını bir basamak yukarı sıçratırlar. Bu elektronlar tekrar alt basamağa inerken, basamaklardaki enerji farkı kadar ışık saçarlar.
 

 Evlerinizde yaşayan en küçük mikroorganizmalardan, devasal memeli hayvanlara, dağların doruklarından okyanus tabanlarına kadar, kısacası yer küremizden, bizlere en uzak galaksilere kadar aklınıza gelebilecek her yerde kusursuz bir düzenin varlığına ilerleyen bilim ve teknoloji ışığında şahit olmaktayız.